راهت

در راهت ای جان جهان تا کی زجان پروا کنم

دریا چو می خواند مرا با قطره چون سودا کنم؟

گر خاک میخواهی مرا یکباره خاکستر شوم

ور بحر میخواهی مرا این دیده را دریا کنم

اندر رهت ای بی نشان دورم بسی از کاروان

ای قافله سالار جان رحمی که ره پیدا کنم

بی کینه باشد سینه ام صافی بود آئینه ام

دست طلب بر دل نهم دیده سوی بالا کنم

چون صبح دارم یکنفس وزحسرت دیدار و بس

یک جلوه ام بنمای و بس تماشاها کنم

چون شمع میسوزم ز جان اشک روان سوزم بجان

با اشکان گو در عاشقی من خویش

پیش از اینها قلب من سرشار از عشق او لبریز بود

پیش از اینها هستی ام با یاد او گل ریز بود

گر چه عشق قیس و لیلی در جهان افسانه شد

آستان عشق ما هم گرم وشور انگیز بود

آمد و آرامش و صبر و قرارم را گرفت

روزهایم بی حضورش صبح رستاخیزبود

گر چه در چشمانش سبز شبرنگش کلامی ناب داشت

لیک مژگان سیاهش ظالم و خونریز بود

با نگاه گرم او هر صبح من نوروز بود .

با خیال سبز او هر روز من گلریز بود.

آخرین حرفی که زد از عشق بود و ناگهان

رفت و روز رفتن او اول پاییز بود...